دکتر شریعتی

 هی با خود فکر می کنم ، چگونه است که ما ، در این سر دنیا ، عرق می ریزیم و وضع مان این است و آنها ، در آن سر دنیا ، عرق می خورند و وضع شان آن است! ... نمی دانم ، مشکل در نوع عرق است یا در نوع ریختن و خوردن ؟

سهراب!

در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم
       بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است...
و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمیکرد
                                                        و خاصیت عشق این است 

سهراب سپهری !

هر کجا هستم باشم آسمان مال من است
پنجره، فکر، زمین، عشق، هوا مال من است
چه اهمیت دارد اگر گاه
می رویند قارچ های غربت

و
به سراغ من اگر می آیید
نرم و آهسته بیایید
مبادا که ترک بردارد
چینی نازک تنهایی من
 

دکتر شریعتی!

در خیابان با کفش راه بروی به یاد خدا باشی بهتر از آن است که در مسجد سر نماز یاد کفش هایت باشی