داستان چهار شمع!

شمع ها به آرامی می سوختند، فضا به قدری آرام بود که می توانستی صحبتهای آن ها را بشنوی.

.

اولی گفت: من صلح هستم! با وجود این هیچ کس نمی تواند مرا برای همیشه روشن نگه دارد. فکر میکنم به زودی از بین خواهم رفت. سپس شعله اش به سرعت کم شد و از بین رفت. ***** دومی گفت: من ایمان هستم!  با این وجود من هم ناچارا مدتی زیادی روشن نمی مانم، و معلوم نیست تا چه زمانی زنده باشم، وقتی صحبتش تمام شد نسیم ملایمی بر آن وزید و   شعله اش را خاموش کرد. ***** شمع سوم گفت: من عشق هستم! ولی آنقدر قدرت ندارم که روشن بمانم.  مردم مرا کنار می گذارند و اهمیت مرا درک نمی کنند، آنها حتی عشق ورزیدن به نزدیکترین کسانشان را هم   فراموش می کنند و کمی بعد او هم خاموش شد. ***** ناگهان ... پسری وارد اتاق شد و شمع های خاموش را دید و گفت: چرا خاموش شده اید؟ قرار بود شما تا ابد بمانید و با گفتن این   جمله شروع کرد به گریه کردن. ***** سپس شمع چهارم گفت:  نترس تا زمانی که من روشن هستم میتوانیم   شمع های دیگر را دوباره روشن کنیم. من امید هستم! کودک با چشمهای درخشان شمع امید را برداشت   و شمع های دیگر را روشن کرد. چه خوب است که شعله امید هرگز در   زندگیتان خاموش نشود.  چراکه هر یک از ما می توانیم امید، ایمان، صلح و عشق  را حفظ و نگهداری کنیم